Eg skriv denne epistelen fredag etter Kr. Himmelfartsdag. Den dagen som på moderne norsk er ein «inneklemt fredag». Ein dag da folk avspaserer, har heimekontor eller innvilgar seg sjølv ein fridag dei meiner å ha fortent.
Sjølv høyrer eg inn under sistnemnde kategori, sjølv om det strengt tatt er opp til andre å avgjere om fridagen verkeleg er fortent. Men etter mange lange og krevjande arbeidsdagar var friminuttet høgst tiltrengt. Det står eg fast på.
Åleine sit eg i Tælastuå. Eg kom opp til hytta i går kveld, og skal residere her heilt for meg sjølv fram til søndag. «Oval weekend» heiter det no for tida. Guttetur med ein deltakar. Det er slett ikkje så verst.
Veret har eg ingen forventningar til denne helga. Sjølv om det er siste dagen i mai, ligg landskapet kvitt utanfor hytteglaset. Vinden uler rundt novene, snøbygene fer forbi og termometeret viser berre nokre få plussgrader.
Eg bryr meg stort sett aldri om veret når eg planlegg hyttetur. For det første trur eg berre så måteleg på meteorologane. Dei tek ofte feil. For det andre har eg som hytteeigar utanfor allfarveg for lenge sidan lært meg at også styggversdagar i fjellet kan fyllast med meining og trivsel.
Om dagen er inneklemt, kjenner eg meg langt frå innestengt. «Livet er ikke det værste man har og om lidt er kaffen klar.»
FINTENKJARPLASSEN 