Nummer 40

Lands­by­en Agia Foteini lig­g på Kre­ta, eit styk­ke oppe i fjelland­ska­pet midt inne på øya. Det er ikkje meir enn eit par veker si­dan eg og min beste halv­del gjor­de ein stopp i lands­by­en, på vår år­lege bil­tur på Kre­ta.

Ein sy­den­tur hand­lar mykje om strand­liv, av­slap­ping og re­stau­rant­be­søk. Sam­ti­dig er det man­ge and­re måtar å kryd­re da­ge­ne på. For oss har bil­tu­ra­ne vorte eit høygde­punkt i fe­ri­en.

Ikkje langt unna tu­rist­sta­de­ne finst det små sam­funn som er helt annleis enn det vi er vande med. Samfunn som sik­kert er pre­ga av fat­tig­dom – i alle fall et­ter vår må­le­stokk, men også av kul­tur, venn­le­ge men­nes­ke, fred og har­mo­ni.

Vi åt lunsj i Agia Foteini. Et­ter mål­ti­det på den tri­ve­le­ge ta­ver­na­en, tok vi oss tid til ein li­ten rus­le­tur. Det var da vi pas­ser­te num­mer 40. I ei bratt og smal gate, like ved den vak­re kyrkja, oppdaga vi re­si­den­sen.

Dei som bur i nr. 40 til­høy­rer den sam­e ver­da, det same Eu­ro­pa, som vi rike og bla­ser­te nord­buarar. Et­ter­tan­ken tek deg. Vi er ikkje meir verdt enn dei. Liva våre be­tyr ikkje meir enn deira sine. Det er berre fa­sa­den som er så ulik.

Fa­sa­den, som til sju­an­de og sist ikkje be­tyr noko som helst.