Medan eg bladde i bildearkivet mitt ein kveld, kom eg over dette bildet. Motivet er kanskje ikkje så spektakulært. Like fullt fangar det ein augeblink som inneheld noko av det finaste eg og Mette veit.
Vi har akkurat nådd fram til Tælastuå. Det er fredagskveld, og klokka er halv ni. Kveldssola forgyllar stølen. Bildet er tatt 25. august 2017.
Ei heil hyttehelg ligg framfor oss. Det er ikkje så enkelt å forklare den forventninga som ligg i glimt som dette. Dei som har hytte utanfor allfarveg, utan vatn, strøm og veg, forstår.
Det kostar litt å kome opp til Tælastuå. 300 høgdemeter fordelt på 2,5 kilometer skal forserast, før målet er nådd. Kjensla som fyller kropp og sjel når ein får sette frå seg sekken framfor hyttedøra, er ei fantastisk belønning for strevet.
Som regel roar vi ned på verandaen i nokre minutt, der vi pustar ut og tek atmosfæren inn over oss. Så startar det faste ankomstritualet. Da går alt på autopilot. Vi pakkar ut, tenner opp i omnen, hentar vatn, vaskar oss og får spekematen på bordet. Begge veit nøyaktig kven som skal gjere kva. Ingen treng å seie noko som helst. Vi berre held på, og har vorte utruleg gode på denne prosessen.
Tælastuå er med sine knappe førti kvadratmeter slett ikkje noko palass. Her finst ikkje luksus til mange millionar. Til gjengjeld byr dette ombygde seterfjøset på sjel, atmosfære og historie i mengder som ei moderne hytte aldri kunne ha gitt oss. Eller for å seie det på ein annan måte: Om ein ikkje reknar i millionar, omgir vi oss med den flottaste luksus som tenkast kan. Vi ville ikkje ha bytta med nokon. Ikkje for alt i verda.
Fredagskveld på hytta. Ei freda stund. Det gode liv.
Odd Børretzen var aldri på Tæla. Men etter han finst eit sitat, som passar bra som avslutning på denne vesle beretninga:
Stillheten og langsomheten, er det ikke det som også er naturgleden?
FINTENKJARPLASSEN 